In de vele jaren dat ik nu in Florence ben, heb ik altijd vlakbij Le Cascine gewoond, het grootste park van de stad. Eerst in een appartement aan de noordkant met een prachtig uitzicht over het uitgestrekte park. En nu op de zuidoever op slechts vijf minuten lopen van de passerella (loopbrug) over de Arno die naar Le Cascine voert.
Het is de laatste zondag van augustus en zoals bijna elke zondagochtend loop ik een rondje door het park. De vakantie is bijna voorbij en de Florentijnen komen in grote getale weer terug van hun verblijf aan zee of de bergen, het is vandaag dan ook beduidend drukker dan het de afgelopen weken was. Er wordt volop gewandeld, gejogd, gefietst en geskate. Na de fikste onweersbui van vannacht zijn de paden nog nat en ruikt het er naar vochtige aarde en loofbomen. Straks zal de zon doorkomen en de temperatuur doen oplopen tot een graad of 30, maar nu is het er nog heerlijk fris en op de binnenpaden van het park waan ik me even in een bos.
Het valt op dat er geen kinderen zijn: ’s morgens is Le Cascine het domein van de volwassen, gezinnen met kinderen arriveren pas na de lunch; pa en ma doen een poging tot uitslapen en tieners komen op zondagochtend al helemaal hun bed niet uit. De kinderspeelplaats ligt er nog verlaten bij, evenals het omheinde hondenveldje waar ik nog nooit een hond heb gezien. In het park daarheentegen wemelt het van de viervoeters en de meeste lopen gewoon onaangelijnd rond. Italianen houden van vrijheid en willen dat ook voor hun hond.
Op de grasvelden van het park wordt er gevoetbald, gepensioneerde mannen zitten op bankjes langs het veld te kijken of de krant te lezen, een hond slaperig aan hun voeten. Er worden geanimeerde gespreken gevoerd over het nieuwe voetbalseizoen dat zojuist van start is gegaan en hoe hun Fiorentina het dit jaar zal gaan doen; iedere Italiaan waant zich een coach, trainer en scheidsrechter.
Op het veld van Il Quercione (de grote eik) trapt Peru een balletje, terwijl er een paar auto’s worden uitgeladen bij de stenen banken rond de eik ter voorbereiding van de wekelijkse barbecue. Sinds enkele jaren is dit stukje van het park geclaimd door de snelgroeiende Peruaanse gemeenschap die er zich op zondag vermaakt met eten, drank en muziek. Nadat er vorig jaar een nachtelijk megafeest door de politie werd onderbroken, is de overlast voor de omgeving wat minder geworden. Helaas worden de vele afvalbakken op het veld meestal genegeerd en leveren deze bijeenkomsten een onnodige bijdrage aan het groeiende probleem van zwerfvuil in de stad.
Ik loop verder langs het zwembad waar ik de afgelopen weken menig baantje heb getrokken op zoek naar verkoeling in de zinderende zomerhitte. Langs het pad dat verder in de richting van het centrum en de trambaan loopt is een fitnessbaan aangelegd met een tiental obstakels. Een paar enthousiastelingen hollen zigzaggend tussen palen door en springen over hekjes heen. Ik loop naar het bord waar de opwarmingsoefeningen worden uitgelegd en moet daarbij over drie gebruikte condooms stappen. Na zonsondergang verandert dit gedeelte van het park in een tippelzone en het lijkt erop dat de rekstok met dubbele legger en de handgrepen voor de buikspieroefeningen ’s nachts ook voor andere lichamelijke activiteiten worden gebruikt.
Even verderop staat een piramidevormige fontein waar ik een slokje wil gaan drinken, een andere wandelaar is me voor en terwijl hij drinkt draai ik me om en kijk midden in het gezicht van een man die zo’n 30 meter verderop tegen een boom staat te plassen. Ik neem me voor om voortaan maar in westelijke richting van het park te lopen, weg van het centrum naar de Ponte dell’Indiano, waar ik dit soort taferelen nog nooit heb gezien.
De nieuwe trambrug over de Arno wordt veel door wandelaars en fietsers gebruikt en biedt een veilig alternatief voor de verderop gelegen Ponte alla Vittoria waar het verkeer overheen raast. Ik vervolg mijn weg langs de zuidoever van de Arno. Een aantal jaren geleden is hier een pad met bankjes aangelegd waar alle dagen van de week druk gebruik van wordt gemaakt door ouden van dagen die met hun badante (verzorger) een wandelingetje maken en grootouders die voor het kroost van hun werkende kinderen zorgen.
Mijn wandeling zit er weer op en ik begin trek te krijgen. Terwijl ik naar huis loopt bedenk ik met wat voor lunch ik de verbrande calorieën weer kan aanvullen. Deze lichamelijke inspanning verdient het toch zeker om met een heerlijk bord pasta te worden beloond!