Tijdens ons verblijf in La Garfagnana wilden we graag plaatselijke specialiteiten proeven en we vroegen de eigenaar van de agriturismo waar we verbleven om advies. Stefano wees naar het kleine dorpje dat nauwelijks zichtbaar was op de bergen aan de andere kant van het dal. “Dat is Sillico, daar zit een restaurant waar je lekker kunt eten. Jullie moeten de maccheroni proberen, dat is echt iets van hier.” Toen ik naar het adres vroeg wuifde hij de vraag weg met de woorden: “Kan niet missen, er is maar één restaurant in het hele dorp. Mochten jullie Mauro tegenkomen dan laat hij jullie misschien Palazzo Carli wel zien.”
We gingen op weg naar Sillico en hoe hoger we kwamen hoe smaller de weg werd. Van vangrails wordt nauwelijks gebruik gemaakt op deze wegen in de binnenlanden en de passagier heeft van zijn plaats altijd het genoegen om in een tientallen meters diepe afgrond te kijken. Er werden op verschillende plekken wegwerkzaamheden uitgevoerd en houthakkers hadden grote hoeveelheden boomstammen verzameld waardoor de weg naar boven nog verder werd versmald. Al voor dat we boven waren, besloten we dat we voor het donker weer onderweg naar beneden wilden zijn.
Het Middeleeuws dorpje Sillico telt 81 inwoners en bevindt zich op een hoogte van 700 meter op een uitloper van de Apennijnen. Het uitzicht over het dal van de rivier de Serchio en de Alpi Apuane aan de overkant is werkelijk adembenemend.
Aangekomen in Sillico zagen we inderdaad direct het restaurant dat ook dienst deed als bar en buurtwinkeltje. Een stille getuige op het plein herinnert aan de dorpsgenoten die gesneuveld zijn in beide wereldoorlogen. Tijdens de WWII was La Garfagnana het toneel van een bittere strijd tussen de Nazi’s aan de ene kant en de Geallieerden en Partizanen aan de andere.
Terwijl we naar het restaurant liepen werden we vriendelijk benaderd door de eerder genoemde Mauro, de beheerder van Palazzo Carli. We vertelden hem dat Stefano ons gestuurd had en hij bood direct aan om ons het Palazzo te laten zien. We liepen door de kleine straatjes naar boven en Mauro vertelde ons over het Middeleeuwse feest dat ieder jaar in het dorp gehouden wordt.
Palazzo Carli en de kerk van Sillico
Palazzo Carli bleek een groot vierkant gebouw te zijn gelegen op het hoogste punt van het dorp vlak naast de kerk. Eens was het de zomerresidentie van de Graaf Carli, woonachtig in de hoofdstad van de regio Castelnuovo, nu doet het dienst als expositieruimte en museum. Mauro liet ons alle kamers in het 3-verdiepingen tellende gebouw zien. De slaapkamer en de keuken waren in antieke stijl ingericht, terwijl in andere kamers oude radio’s, muziekinstrumenten en klokken tentoongesteld werden. Op de begane grond en de bovenste verdieping was ruimte gereserveerd voor een foto- en schilderijen expositie.
Onze gids vertelde ons over de geschiedenis van Sillico en in het bijzonder over de illustere bandiet Il Moro die in de 16e eeuw de streek onveilig maakte en veelvuldig genoemd wordt in de brieven die gouverneur Ludovico Ariosto schreef aan Hertogin Matilde. Kopieën van deze brieven zijn te bewonderen in het Palazzo.
Mauro bleek tevens ook sleutelhouder van de kerk te zijn en hij bood aan die ook even voor ons te openen. De kerk was een stuk groter dan men in zo’n klein dorpje zou verwachten en was zeer rijkelijk versierd in Katholiek Italiaanse stijl. De dag ervoor had er een religieus feest plaats gehad en de rozenblaadjes op de vloer getuigden nog van deze gebeurtenis.
Teruggekomen bij het restaurant Belvedere, wat “mooi uitzicht” betekent, werden we hartelijk ontvangen door de eigenaar. We genoten van de heerlijke antipasti en de maccheroni op z’n Garfagnaans. Zeker niet te verwarren met de elleboogjes maccheroni zoals die op de Nederlandse tafels wordt geserveerd.
Vanaf het terras hadden we een prachtig uitzicht op de Alpi Apuane aan de overkant van het dal, waar de zon langzaam maar zeker achter verdween en we wisten dat het tijd werd om op te stappen.
Tijdens het afrekenen vertelden we aan de dame achter de bar dat we niet gewend waren om in de bergen te rijden en dat we graag voordat het helemaal donker was weer naar beneden wilden. Volgens haar was die weg toch geen enkel probleem, ze reed dat stuk wel 4 keer per dag. “Maar vraag me niet om in het drukke verkeer van Florence te rijden, ik zou me geen raad weten!” Voegde ze er lachend aan toe.
We daalden de berg in het schemer donker af en lieten Sillico achter ons. Al napratend over de geslaagde dag namen we de zoveelste bocht en stond er ineens een levensgroot wild zwijn voor ons op de weg. Eventjes bleef hij als bevroren in de koplampen staan en verdween toen in het bos.
Meer informatie over dit bijzondere dorpje vind je op de Facebook pagina van Sillico.