“Wil jij eerst?” Vraag ik aan Lonneke. “Nee, ga jij maar.” Zegt ze met een beetje benepen glimlachje. Ik doe een stap naar voren en sta in de deuropening. De ceremoniemeester steekt zijn hand uit en ik geef hem mijn kaartje. Voor mij in het midden van de kamer staan Koning Willem-Alexander en Koningin Máxima van het Koninkrijk der Nederlanden. Even krijg ik het rare gevoel dat ik naar twee wassen beelden van Madame Tussauds sta te kijken.
“Mevrouw Hogerbrugge.” Kondigt de ceremoniemeester mij met luide stem aan en op dat moment kom ik automatisch in beweging. Ik voel een grote glimlach op mijn gezicht verschijnen als ik naar het Koninklijke paar loop en hun ogen op mij gericht zie. Misschien zijn ze mijn naam alweer vergeten, maar op dat moment kijken ze alleen naar mij en voel ik een diepe verbondenheid met het vaderland dat ik ruim twee decennia geleden verliet. Dit zijn mijn Koning en Koningin en ik geniet van de eer om aan hen voorgesteld te worden.

“Goedendag mevrouw.” Zegt de Koning als ik zijn naar mij uitgestrekte hand druk. Had ik iets gedenkwaardigs en betekenisvol willen zeggen? Misschien wel. Misschien ook niet en is dit moment precies goed zoals het is. Ik zeg “Goedendag” terug en geef vervolgens een hand aan de Koningin waar ik bij gebrek aan inspiratie ook maar goedendag tegen zeg. Ze glimlacht naar me. Het moment is voorbij en ik word de kamer uitgeleid naar de tuin waar hapjes en drankjes wachten.

Hoe ik terecht ben gekomen bij de ontvangst van de Koning en Koningin in de residentie van ambassadeur in Rome? Ik had graag gezegd dat ik er persoonlijk voor uitgenodigd was om het Koninklijk paar te ontmoeten, maar de waarheid is dat ik me er zelf voor heb opgegeven. In april kondigde de Nederlandse ambassade via Facebook aan dat leden van de Nederlandse gemeenschap zich konden aanmelden voor de ontvangst die zou plaatsvinden tijdens het staatsbezoek van W.A. en Máxima aan Italië. Er moest online een formulier worden ingevuld met een foto van je Nederlandse paspoort erbij. Samen met mijn vriendin Lonneke meldde ik me direct aan. Vol spanning wachtten we af of we bij de 300 genodigden zouden horen. En toen was daar de langverwachte uitnodiging.

Wacht even…. dress code Tenue de Ville….wat is dat?

Die vraag werd ook in de Facebook groep Nederlanders in Italië gegooid. Dresscode.nl bood uitkomst. “Tenue de Ville is netjes, niet te chique en de kleuren bestaan uit lichtere kleuren of voor de vrouwen pasteltinten. Officieel is het de bedoeling dat de rok of jurk op of over de knie komt. Draag overigens een panty.”

En toen brak de discussie los. Van andere bronnen kwam er nog bij dat blote schouders niet mochten, net als open schoenen of grote tassen. Wie had gedacht nog wel een geschikt kleedje in de kast te hebben hangen beseften tot hun schrik dat ze toch nog moesten gaan shoppen. Wie nog niet over kleding had nagedacht wist nu helemaal niet meer waar te beginnen. De daarop volgende weken werd er druk over gepraat en begonnen de dames in de groep foto’s te plaatsen van mogelijke outfits om advies in te winnen. Uiteindelijk behoorden de dames (en enkele heer) van de Nederlanders in Italië Facebook groep tot de best geklede van de dag.
Tot mijn verbazing hadden echter niet alle genodigden begrepen wat een dress code is. Een enkeling verscheen er zo casual dat het leek alsof ze op weg naar de markt even waren binnengewandeld om hoi tegen de Koning te zeggen.

Zelf had ik gekozen voor een jurk in jaren ’50 stijl, rode schoenen en (ja wel) een parelketting. Na lang getwijfeld te hebben trok ik toch een panty aan, wat achteraf een goede zet bleek te zijn omdat ik na een aantal uren in de warmte gestaan te hebben in ieder geval geen dikke voeten had.

Iedereen had zich zo druk gemaakt over de dress code en toen zagen we Koningin Máxima in een eenvoudige rood-wit-blauwe zomerjurk, met ontblote schouders, open schoenen en zonder panty. En gelijk had ze, want het was bloedheet.

“Een sauna” noemde Willem-Alexander het in zijn toespraak. En dat was het ook onder de overkapping die ons wel tegen de zon beschermde maar niet tegen de warmte. De bediening schonk eerst de glazen chique halfvol, maar als snel werden ze tot aan de rand gevuld en bleven ze af en aanlopen om te voorkomen dat de genodigden zouden uitdrogen.

Nadat iedereen aan het Koninklijk paar was voorgesteld hadden Willem-Alexander en Máxima afzonderlijk nog korte gesprekken met een aantal praatgroepjes. Een aantal gelukkigen waren van tevoren uitgekozen voor deze gesprekken en kregen dit pas bij aankomst te horen. Zoals bijvoorbeeld Liesbeth en Guido Koenen, eigenaren van het appartementencomplex Pian della Bandina In Umbrië, die 10 minuten met de Koningin spraken. Het gesprek ging voornamelijk over het door aardbevingen getroffen gebied, maar ook over hoe ze samenwerken met lokale ondernemers en hoe de tweetalige kinderen het op school doen.

Onze ambassadeur Joep Wijnands nam als eerste het woord op het podium onder de partytent waar de temperatuur ondertussen tropisch was geworden. Maar dat mocht de pret niet drukken toen Koning Willem-Alexander achter de microfoon plaats nam en direct begon over de efficiëntie van Italië. Die zin was al genoeg om ons Nederlanders in Italië in lachen te doen uitbarsten, al was het slechts de opening van de grap die hij wilde vertellen. “Wie had ooit gedacht dat Italië zo’n efficiënt land was. Het is de eerste keer dat wij samen één ontvangst Nederlandse gemeenschap hebben voor twee staatsbezoeken en dat is ook waarschijnlijk de laatste keer. En dat alles tegelijkertijd in een sauna. Zo efficiënt kan Italië zijn”.

Na de toespraak werden we uitgenodigd om gezamenlijk het eerste couplet van het Wilhelmus te zingen. Een kippenvel momentje dat bij een groot aantal van ons onverwachte emoties opriep. Later hoorde ik van verschillende mensen dat ze zich best ontroerd hadden gevoeld.

De ontvangst was afgelopen, er werden nog foto’s gemaakt en er werd nagepraat. Op het damestoilet werden panty’s uitgedaan en hakken verwisseld voor platte schoenen. Met vriendinnen maakte ik er nog een uitje van in het centrum van Rome en we zaten om 20:45 uur weer in de laatste trein op weg naar Florence.

En zo kwam een bijzondere en onvergetelijk dag tot een einde. Ik ben ontzettend blij en vereerd dat ik dit heb mogen meemaken. Hoe lang ik ook al weg ben uit Nederland, een stukje van mijn hart zal altijd oranje gekleurd blijven.