door Leontine Streefkerk

Drie jaar geleden op een vrije dag net voor Pasen: Ik ben met mijn twee meiden onderweg naar een Florentijnse familie, die we hebben ontmoet op een open dag van een scholeninstituut. De ondernemende moeder heeft ons uitgenodigd, zodat de toekomstige klasgenootjes alvast nader kennis kunnen maken. Na een koffie, vertelt ze een vast panellid bij een televisieshow te zijn en er een uurtje uit te moeten voor een uitzending. Gaan jullie anders gezellig even mee? Haar spontane uitnodiging en het feit dat we nog lang niet uitgekletst zijn, doen me instemmen.

We stappen in haar auto en ze scheurt vakkundig door de stad naar de opnamestudio van het regionale kanaal Italiasette. Als we binnenkomen vallen we in een chaos van cameramannen, geluidstechnici en andere panelleden. Een keurig gekapte dame poedert nog even haar neus en verwelkomt onze gastvrouw dan hartelijk, maar met een impliciete reprimande: ‘ma cara, che tarde sei oggi’ (maar schat, wat ben je laat vandaag). Vervolgens trippelt deze hooggehakte presentatrice door naar mij en mijn dochters en met een professionele glimlach stelt ze ons gerust: ‘piacere, che bello che siete venute’ (aangenaam, wat fijn dat jullie gekomen zijn). Ik schud haar de hand, stotter nog even dat we alleen willen komen kijken, dat mijn Italiaans niet volstaat voor televisie, dat we met onze jeans niet gekleed zijn op een uitzending, als het aftellen begint. Er wordt ineens typisch Italiaans heftig gegesticuleerd, onze gastvrouw krijgt een microfoontje op haar mantelpakje gegespt en wij worden allemaal met zachte hand naar een rij stoelen gemanoeuvreerd. ‘Bambini davanti, adulti dietro, eccoci’ (kinderen vooraan, volwassen achteraan, kijk eens aan). Help, we zijn on air!

‘Buongiorno, benvenuti a “In famiglia”! Io sono Graziana Vitti e oggi parleremo dal significato di Pasqua’. (goedendag, welkom bij “In famiglia”, ik ben Graziana Vitti en vandaag praten we over de betekenis van Pasen). Later verneem ik dat dit een doordeweekse live talkshow is en dus zijn we nu bij heel Toscane gezellig tijdens de lunch te gast…! (Althans bij het tijdens het eten tv-kijkende deel van de bevolking, maar geloof me: dit doen veel Italianen…)

Aan de rechterhand van de presentatrice zit een panel dat drie gewichtige heren telt. Ik begrijp dat de eerste theoloog is, de andere twee worden geloof ik met Don aangesproken, hebben religieuze kledij aan en praten gewichtig over het sterven van Jezus voor de zonden. Zijn het priesters? Gelukkig wordt dit professionele team voornamelijk geconsulteerd, temeer daar er door luisteraars gebeld kan worden met vragen. Dan is het de beurt aan de volksvertegenwoordiging aan de andere kant van het podium, wij incluis. Graziana begint met het interviewen van de kinderen over Pasen. De katholieke dochter van mijn nieuwe vriendin spreekt keurig enkele mooie zinnen uit over vergeving, de oudste jongen legt uit hoe hij assisteert bij de processie. Een iets jonger meisje noemt het uitgebreid eten in familieverband. De benjamin onder de kinderen denkt aan Jezus aan het kruis, maar ook aan de enorme chocolade-eieren die hij altijd cadeau krijgt.

Dan is het de beurt aan mijn jongste. Wellicht geprikkeld door het voorgaande verhaal, begint zij over eieren zoeken in de tuin. Mijn oudste vult aan dat zij inmiddels weet dat de paashaas niet bestaat, maar dat mama de eitjes verstopt en dat we ook vaak kippeneieren verven. Oeps, is dat wat Pasen voor ze betekent? Is dit mijn heidense opvoeding? Geen woord over het sterven van Jezus, mededogen, vrede, alleen maar pretverhalen. Is het voorlezen uit de kinderbijbel voor niets geweest? Die andere kinderen zijn natuurlijk meer gedrild bij catechisatie… Ik krijg het warm en prevel dat ik protestants ben in plaats van rooms katholiek. Met een verontschuldigend lachje vergoelijk ik een beetje onze gewoontes: brabbel iets over een uitgebreide brunch met dierbaren en dan schuift onze presentatrice gelukkig de microfoon door naar een volgend slachtoffer.

Vanochtend stop ik voor een koffie en een krantje bij een bar. Als de barista mijn cappuccino aangeeft, vraagt hij schuchter: kan het zijn dat ik u ken van de televisie? Bent u niet die buitenlandse met twee blonde dochters geïnterviewd tijdens een paasuitzending? Een beetje schaapachtig beaam ik, deze blamage is dus drie jaar bijgebleven…!