Een bezoek aan een kerkhof staat waarschijnlijk niet bovenaan op het verlanglijstje als je een stad gaat bezoeken, maar er is bijzonder kerkhof in Florence dat zeker de moeite waard is om te gaan bekijken.
Op een heuvel, uitkijkend over de stad, staat de schitterende kerk San Miniato al Monte. Er achter ligt il Cimitero delle Porte Sante, het kerkhof van de Heilige Deuren.
Dit monumentale kerkhof werd geopend in 1847 en biedt een laatste rustplaats aan vele beroemde Florentijen zoals politicus Giovanni Spadolini, Giovanni Meyer (oprichter van het Florentijnse kinderziekenhuis), Mario Cecchi Gori (film producent en voorzitter van Fiorentina) en Carlo Collodi (de geestelijk vader van Pinocchio).
Ik bezocht het kerkhof op een bewolkte zondagochtend, het was druk bij de kerk, veel toeristen hadden de korte wandeling vanaf Piazzale Michelangelo naar de San Miniato gemaakt en poseerden lachend voor het prachtige panorama van de stad. Zodra je links van de kerk door het hek het kerkhof oploopt, krijg je het gevoel dat je de rest van de wereld achter je laat. Dit is het domein van de doden en daar dient respectvol mee te worden omgegaan. Het is overweldigend om het kerkhof binnen te gaan en de zee van tombes, kruisen, beelden en bloemen te aanschouwen, je moet gewoon af en toe stil blijven staan om de details in je op te kunnen nemen.
De meeste graven zijn oud en niet altijd even goed onderhouden, maar er zijn ook verschillende nieuwere tombes en in verscheidene familie graven zijn nog zeer recentelijk mensen bijgezet. Dit kerkhof is geen “museum”, maar is nog steeds in gebruik.
Direct na binnenkomst is er aan de linkerkant een speciaal hoekje met kinder graven, de meesten stammen uit de eerste helft van de 20e eeuw en de oude foto’s die de grafstenen sieren maken het nog emotioneler. Toen ik daar rondliep brak voor de eerste keer die dag de zon door en toen realiseerde ik me ook hoe stil het was, ik hoorde alleen de vogels zingen. Ik was de enige bezoeker en dat versterkte het toch al mystieke gevoel dat ik altijd krijg op oude kerkhoven. Toen de klok één uur sloeg ontsnapten me dan ook van schrik enkele godslasteringen, maar niemand nam er aanstoot aan.
Toen ik tussen de familie tombes wandelde, hoorde ik ineens iemand naar me roepen. Het was de beheerder die me in gebrekkig Engels duidelijk maakte dat het kerkhof al gesloten was. Zoals altijd werd hij ineens een heel stuk vriendelijk toen ik hem in rap Italiaanse antwoord gaf. Of ik me naar de uitgang wilde begeven en het hek achter me wilde sluiten. Geen wonder dat het zo stil was geweest, ik liep al een kwartier op een gesloten kerkhof rond. Helaas heb ik niet het hele rondje kunnen voltooien, maar om er helemaal alleen met de doden te zijn, was toch wel een bijzondere ervaring.
FOTOGALERIJ
Klik op de foto’s voor een grotere weergave.
